Aan de wandel naar Cerro Torre en Fitz Roy

Door verveling blijf ik in Los Antiguos maar voor één nacht. De volgende ochtend pak ik de bus naar El Chaltén. Met een ietwat dure overnachting in een chique cabaña in het kleine en oh zo boring Los Antiguos schrik ik ook nog is van de dure prijzen. Ik doe weinig qua buitenlijke activiteiten. In plaats daarvan was ik mijn vieze kleding die binnen drie uur al gedroogd zijn. Hittegolf, bedankt hiervoor. Verder schrijf ik mijn blog in de schaduw met oordoppen in mijn oren. Rihanna zingt haar swingende nieuwste liedjes. Naast mij zit Sandra uit Zwitserland, tikkend op haar computer. Even later raken we aan de praat en toevallig neemt ze morgen dezelfde bus als ik. We hebben het gezellig, in de avond gaan we samen wat eten. We nemen plaats voor een ijswinkel en bestellen het goedkoopste: een tosti en een sandwich. Genietend van de warmte buiten voor de tent, worden we plotseling gestoord door een oudere vrouw die vraagt of ze bij ons mag komen zitten. Na een "Ja, natuurlijk!" van ons, pakt ze een stoel en neemt tegenover ons plaats.

Helga uit Oostenrijk en ouder dan zestig jaar reist net als Sandra en ik alleen door Zuid-Amerika. Met de looks van een oma maar een jeugdige mentaliteit met droge humor staat zij op mijn nummer één als leukste backpacker die ik in Zuid-Amerika heb ontmoet. Ik heb alleen maar gelachen sinds zij tegenover ons ging zitten. Maar onze wegen scheiden. Diezelfde avond leren we onze buschauffeur kennen. De door anderen gecreërde angst dat we in El Chalten in de avond geen slaapplek zullen vinden, regelt de aardige buschauffeur een dure hostel voor ons. Maar eerst pakken we onze nachtrust in Los Antiguos en de volgende ochtend zitten we in de bus. In de busrit van twaalf uur verandert de aardige buschauffeur in een irritante man die met zijn duistere blik constant naar Sandra blijft staren. Ik zit naast haar en zelfs ik voel me akelig. We besluiten om dat gereserveerde hostel als plan b te gebruiken, mochten we geen goedkoper slaapplek vinden. En we vinden het goedkoopste hostel waarbij hygiene en gastvrijheid ver te zoeken is. Één nacht hier is ok, maar niet langer. In de donkere avond vinden we een betere hostel, Glaciar Marconi, waar we de nachten erna verblijven.

El Chaltén, een stad wat naar mijn mening gemaakt is voor toeristen en duur is om uit eten te gaan, heeft toch wat moois te bieden. Meerdere trekkingsroutes zijn er te vinden, die eindigen op originele en mooie beelden van Cerro Torre en Fitz Roy. Na onze eerste nacht in El Chaltén vertrekken we in de ochtend naar Cerro Torre. De zon schijnt pittig en voordat we beginnen smeer ik mijn gezicht en oren met zonnebrandcrème in. Met een driftige stap loop ik voorop, Sandra achter mij, terwijl de omgeving keer op keer verandert in steeds iets mooiers. De mooie baby blauwe rivier naast ons en het groene bos met gevallen bomen om ons heen. Ondertussen word ik af en toe aangevallen door die grote zwarte muggen. Ja ik draag weer donkere kleding. Na drie uur komen we bij een meer uit met daarachter Cerro Torre zeer groot zichtbaar. De perfecte plek om te lunchen en voor me uit te staren, genietend van het moois voor me alsof de tijd niet bestaat.

Door de kou worden we gedwongen om weer verder te lopen, terug naar ons hostel. Lopend volgen we dezelfde route terug, langzamer dan voorheen want de spier in mijn rechterbil krijgt kramp. Met geduld en normale stappen komen we thuis en eten simpele pasta met tomatensaus wat heerlijk is na zeven uur lopen. We vallen later als een blok in slaap en mijn lichaam bereidt zich voor op morgen. Dan wacht Fitz Roy op ons. Met een verkrampte achterste sta ik op, maar mijn sterke wil is nog steeds aanwezig. Sandra maakt zich een beetje zorgen, maar we gaan ervoor. Het eerste stuk van de trekking is lastig voor mij. Met een rechterbil wat klopt als mijn hart, beweegt hij krachtig bij iedere stap als we de berg oplopen. Ik loop langzamer maar ik geef niet op. De trekking maakt mijn spieren goed wakker, wat lekker is. Ondertussen lopen we verder waarbij het laatste stuk het pittigst is. Tegen Sandra zeg ik dat ze alvast voor me kan lopen en dat ik haar wel bovenop de berg zie. Ik kijk om me heen en naar beneden waar vele wandelaars op me hielen zitten.

Het is tijd voor wat muziek. De één uur lange dj-set van het festival Latin Village weerklinkt in mijn oren en ik krijg volop energie. Ik bereik de top en Sandra lacht naar me en zegt "Hé, je hebt het gered!" en trots plof ik op de grote steen naast haar. Wat kunnen sandwiches met salami verrukkelijk smaken, na zo'n work-out. Ook door het uitzicht van Fitz Roy geniet ik op en top. Hierna, alsof ik rode peper in mijn achterste heb, doe ik rennend en huppelend de weg terug. Terugkerend in ons hostel genieten Sandra en ik weer van onze pasta met tomatensaus, totdat onze bedden ons roepen.