Chileense en Argentijnse Patagonië in één

Vele verhalen heb ik over Perito Moreno in El Calafate (Argentinië) gehoord. De gletsjer is enorm, mooi blauw en het is spectaculair als je een brok gletsjer in het water ziet vallen. Nu wil ik het met me eigen ogen zien. Met een reguliere bus worden Sandra, Marine een Belgische meid die we in de bus van El Chalten hebben leren kennen, en ik voor de ijsmassa gedropt. Met aan alle kanten loopbruggen kun je een grote zijde van de gletsjer van links naar rechts bekijken. Vier uur lang blijven we daar en de verhalenvertellers over Perito Moreno hebben gelijk. Massief als het is en vele delen zijn blauwer dan de ander. Maar hetgene wat uitspringt is de eerste knal. Alsof een harde schot in de lucht wordt geschoten, schrik ik op en ik zie rechts van mij maar een klein stukje van de massa naar beneden vallen. Even later hoor ik de tweede knal en ik krijg het gevoel dat er een oorlog is begonnen. Adembenemender is als een groot stuk naar beneden stort. En dat is twee keer gebeurd. Met aangapende toeristen als resultaat.

Met de vijfdaagse W-trekking van Torres del Paine in mijn hoofd, ga ik naar Puerto Natales (Chili). Dit plan wijzig ik al heel gauw als ik met Sandra en Marine en al mijn 25 kilo zware spullen rondloop op zoek naar een hostel. De kloppende spier in mijn achterste komt weer tot leven. Dit houd ik niet vijf dagen vol èn ik moet ook nog alle kampeergerei huren wat ook nog een hoop gaat kosten. Ik wijzig mijn idee en we doen samen een eendaagse excursie waarbij we de hoogtepunten als cueva del Milodon, gletsjers en de Torres del Paine berg langsgaan. Super. De volgende dag pakken we de reguliere bus om de trekking te doen om de bekende berg van dichterbij te bekijken. Met twee roadrunners bij me en twee hartslagen in mijn lichaam trotseer ik de wind in mijn eentje. Ik ben slechts tien minuten lopend van hèt uitzichtpunt van Torres del Paine vandaan, totdat ik opgeef en niet meer de berg kan oplopen. Ik zie een groot stuk van de berg voor me maar ik ben niet enthousiast na de Fitz Roy en Cerro Torre te hebben gezien.

Punta Arenas, de Chileense stad waar veel Kroaten blijken te zijn, restaurant Club Croata aanwezig is en waar je een baan kan vinden op een schip naar Antarctica. Mijn ervaring: geen één Kroaat ontmoet, geen Antarctica baan kunnen vinden, maar wel het Kroatische restaurant. Sandra en ik pakken de boot naar Porvenir. Daar zijn koning pinguïns te vinden. Het is een drama om naar de pinguïns te komen zonder bus en auto. Met moeite vinden we Ivan en Jose die ons daar naartoe willen brengen in ruil voor geld. Wat blijkt? Jose is van oorsprong Kroaat, spreekt de taal en zijn familie komt uit een klein dorpje vandaan waar mijn oma is opgegroeid. Met Ivan en twee toeristen uit Santiago die we op het laatste moment hebben ontmoet, rijden we twee uur lang naar de pinguïns. We komen daar aan en tachtig pinguïns van ongeveer één meter lang dwarrelen er rond met een zwart hoofd en hun kin en hals versiert met geel en oranje kleuren. We hebben eindelijk ons bestemming bereikt. Ivan brengt ons naar de grens en ineens hebben we weer geluk. Een bus naar Ushuaia komt net aan. Op naar het einde van de wereld!