Het groenachtige en stille Carretera Austral
Door: Doris Furcic
Blijf op de hoogte en volg Doris
15 Januari 2013 | Chili, La Junta
Nu ik in Futaleufú ben, ga ik nog meer naar het zuiden van de wereldkaart om Carretera Austral te ontdekken. Oftewel het noorden van Patagonië. Dat betekent: alpacahandschoenen aan en een dikke sjaal om me nek want het gaat koud worden. Maar nee, een hittegolf bestormt het gehele gebied waardoor ik in mijn slippers, korte broek en een topje met gaten erin de Patagonische straten bewandel. Vele straathonden sieren de straten, zoals je dat overal in Zuid-Amerika ziet, maar verder is het rustig. Zeer kalm zelfs aangezien vele toeristen deze plaats overslaan door de boot of bus van Puerto Montt naar Punta Arenas te pakken.
Jammer voor de toeristen die Carretera Austral passeren, maar ik als Dora the Explorer ga op onderzoek uit. Waarschijnlijk zou dit gebied door sommigen als een lege hol benoemd worden, anderen zouden zeggen het is een en al een mooie groene omgeving, perfect om te kamperen, trekkings te doen en waar je naast een weg even je duimpje in de lucht laat hangen. Één, twee, drie tellen later rij je met iemand mee en hij doet niets met je in tegenstelling tot de thrillerfilms. Ik heb te veel thriller en horror gezien dus ik sla het hitchhiken over en betaal netjes voor de mini-bussen.
Van Chaitén naar Futaleufú, van Futaleufú naar Villa Santa Luisa, van Villa Santa Luisa naar La Junta en daar komt het: drie geweldige Chileense mannen ontmoet ik daar. Samen met de hitchhiker Hernan uit Santiago badderen we in het meer dichtbij ons hospedaje en we raken in gesprek met de drie mannen die in het koude water aan het baden zijn. In de avond zitten we bij Armin, de tandarts van La Junta, thuis, samen met zijn twee vrienden Manuel en José Thomas uit Pucón en Temuco die nu op vakantie zijn. Gezamenlijk smullend van een heerlijke pasta met het Chileense traditionele Piscola als dessert, wat eindigt op een gezellig feestje tot diep in de nacht. Ik blijf een dag langer, maar de duim van de hitchhiker kriebelt ongelooflijk, dus hij verlaat de hospedaje en gaat naast de weg wachten op een vriendelijke chauffeur die hem nog meer naar het zuiden brengt.
Liggend op het strand met de mannen, genietend van de warmte en mijn vrolijke bui die gedeeltelijk in een woeste bui verandert zodra ik die klote grote zwarte muggen weer om me heen heb hangen. Dit is al de derde keer dat ze me komen opzoeken. Alles verloopt goed als José Thomas de taak als "bugkiller" op zich neemt. Met in de avond een 8000 chileense pesos dure maar lekkere steak van 250 gram voor ons, vieren we mijn laatste avond in het kleine plaatsje La Junta.
De volgende dag haalt de bus me op om 07:00 uur. Tenminste dat is de planning. Door getoeter word ik om 05.30 uur wakker gemaakt en ik hoor een bus voor de deur wachten. Ineens gaat de gedachte door mijn hoofd of ik mij in de tijd heb vergist. Ik slaap ietsje verder en ik wacht rond 7 uur buiten, één uur lang, maar geen één bus komt me ophalen. Er zijn wat honden die me vergezellen, maar daar blijft het dan ook bij. Ik blijf nog één nacht, genoodzaakt en gedwongen, in La Junta, want er is maar één bus die die dag naar het zuiden rijdt. Een nadeel van Carretera Austral. Ook de zondagen zijn hier bij mij niet geliefd, want ik verveel me dan te pletter en gelukkig kan ik nog net brood kopen.
Ik contact mijn Chileense maten en we gaan naar een privéstrand waar we op onze handdoeken liggen, terwijl een horde bruine-witte koeien ons van een paar meter afstand nieuwsgierig aankijken. Wellicht is het meer boosheid dan nieuwsgierigheid, want we hebben ze zonet van hun plek bij de rivier weggejaagd. Deze dag eindigt in het eten van zelfgemaakte hotdogs completos (Chileense specialiteit met veel avocado, mayonaise, mosterd, ketchup en zuurkool erop) in huize El Dentista.
De volgende ochtend sta ik om 05:00 uur voor het buskantoor te wachten op mijn bus naar Puyuhuapi. Erg fijn om net daarvoor nog een verhoogd hartstlag te krijgen, doordat de vijf brute honden van de buren met agressief geblaf hun scherpe tanden aan mij laten zien, terwijl ik met al mijn zware spullen in het pikkedonker aan het rondlopen ben. Gelukkig wacht deze bus wel op me en ik reis verder. Van Puyuhuapi naar Coihaique, Coihaique naar Chile Chico en van daaruit stap ik weer ik de grens over naar Argentinië. Ik ben weer terug in het land waar mijn Zuid-Amerika reis is begonnen.
Jammer voor de toeristen die Carretera Austral passeren, maar ik als Dora the Explorer ga op onderzoek uit. Waarschijnlijk zou dit gebied door sommigen als een lege hol benoemd worden, anderen zouden zeggen het is een en al een mooie groene omgeving, perfect om te kamperen, trekkings te doen en waar je naast een weg even je duimpje in de lucht laat hangen. Één, twee, drie tellen later rij je met iemand mee en hij doet niets met je in tegenstelling tot de thrillerfilms. Ik heb te veel thriller en horror gezien dus ik sla het hitchhiken over en betaal netjes voor de mini-bussen.
Van Chaitén naar Futaleufú, van Futaleufú naar Villa Santa Luisa, van Villa Santa Luisa naar La Junta en daar komt het: drie geweldige Chileense mannen ontmoet ik daar. Samen met de hitchhiker Hernan uit Santiago badderen we in het meer dichtbij ons hospedaje en we raken in gesprek met de drie mannen die in het koude water aan het baden zijn. In de avond zitten we bij Armin, de tandarts van La Junta, thuis, samen met zijn twee vrienden Manuel en José Thomas uit Pucón en Temuco die nu op vakantie zijn. Gezamenlijk smullend van een heerlijke pasta met het Chileense traditionele Piscola als dessert, wat eindigt op een gezellig feestje tot diep in de nacht. Ik blijf een dag langer, maar de duim van de hitchhiker kriebelt ongelooflijk, dus hij verlaat de hospedaje en gaat naast de weg wachten op een vriendelijke chauffeur die hem nog meer naar het zuiden brengt.
Liggend op het strand met de mannen, genietend van de warmte en mijn vrolijke bui die gedeeltelijk in een woeste bui verandert zodra ik die klote grote zwarte muggen weer om me heen heb hangen. Dit is al de derde keer dat ze me komen opzoeken. Alles verloopt goed als José Thomas de taak als "bugkiller" op zich neemt. Met in de avond een 8000 chileense pesos dure maar lekkere steak van 250 gram voor ons, vieren we mijn laatste avond in het kleine plaatsje La Junta.
De volgende dag haalt de bus me op om 07:00 uur. Tenminste dat is de planning. Door getoeter word ik om 05.30 uur wakker gemaakt en ik hoor een bus voor de deur wachten. Ineens gaat de gedachte door mijn hoofd of ik mij in de tijd heb vergist. Ik slaap ietsje verder en ik wacht rond 7 uur buiten, één uur lang, maar geen één bus komt me ophalen. Er zijn wat honden die me vergezellen, maar daar blijft het dan ook bij. Ik blijf nog één nacht, genoodzaakt en gedwongen, in La Junta, want er is maar één bus die die dag naar het zuiden rijdt. Een nadeel van Carretera Austral. Ook de zondagen zijn hier bij mij niet geliefd, want ik verveel me dan te pletter en gelukkig kan ik nog net brood kopen.
Ik contact mijn Chileense maten en we gaan naar een privéstrand waar we op onze handdoeken liggen, terwijl een horde bruine-witte koeien ons van een paar meter afstand nieuwsgierig aankijken. Wellicht is het meer boosheid dan nieuwsgierigheid, want we hebben ze zonet van hun plek bij de rivier weggejaagd. Deze dag eindigt in het eten van zelfgemaakte hotdogs completos (Chileense specialiteit met veel avocado, mayonaise, mosterd, ketchup en zuurkool erop) in huize El Dentista.
De volgende ochtend sta ik om 05:00 uur voor het buskantoor te wachten op mijn bus naar Puyuhuapi. Erg fijn om net daarvoor nog een verhoogd hartstlag te krijgen, doordat de vijf brute honden van de buren met agressief geblaf hun scherpe tanden aan mij laten zien, terwijl ik met al mijn zware spullen in het pikkedonker aan het rondlopen ben. Gelukkig wacht deze bus wel op me en ik reis verder. Van Puyuhuapi naar Coihaique, Coihaique naar Chile Chico en van daaruit stap ik weer ik de grens over naar Argentinië. Ik ben weer terug in het land waar mijn Zuid-Amerika reis is begonnen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
