2013 actie #1: actieve vulkaan Villarica beklimmen

Sinds ik in Pucón ben, vraag ik elke dag aan Gina of het weer goed is om de actieve vulkaan Villarica te beklimmen. Ik heb een week lang moeten wachten op het grote moment. Een week. Ik straal als ze op de eerste dag van het nieuwe jaar tegen me zegt dat 2 januari een schitterende dag is voor de vulkaanexcursie. 

Gebrekkig neuriënd en zachtjes la-la-la zingend loop ik naar het strand, terwijl mijn oordoppen de salsabeat van Gloria Estefans nummers door mijn oren laten weergalmen. Ergens vind ik op het strand een vrij plekje tussen alle Chileense families in. De hete zon brandt op mijn lichaam en door het gat in de ozonlaag moet ik extra voorzichtig zijn. Een dikke witte prut factor 50 smeer ik over mijn armen, buik, benen, hals en gezicht. Ik heil achterover en ik lig op mijn rug, mijn boek lezend en de Salsa-queen horend die zachtjes op de achtergrond haar liedjes zingt. 2013, het begint al goed. 

De volgende dag staan een Nederlands koppel, een Israeliër, twee tourguides en ik voor ons uit te kijken; vulkaan Villarica is met een zeer grote pak sneeuw bedekt, nog beter dan vulkaan Calbuco in Puerto Varas. Ik kijk naar beneden, naar mijn speciale winterschoenen, die Alejandro, de man van Gloria, strak heeft gestrikt. In mijn rechterhand heb ik de metalen stok, waarmee ik mijn leven kan redden als ik van de vulkaan naar beneden donder. Gelukkig ben ik goed voorzien.  

Na een korte instructie lopen we achter elkaar aan met de tourguides Carlos voor ons en Victor achter ons. Recht voor me uit kijkend, zie ik al de andere groepen voor ons gaan. Ik draai mijn hoofd om en ik zie nog meer mensen die ons volgen, alsof we een mierenkolonie vormen op weg naar een picknickmand met lekkernijen. Auw! Een scherpe steek in mijn lies verrast me. Het lijkt alsof uit het niets een wesp me daar heeft gestoken. Maar bij iedere stap, komt de kramp op dezelfde plek terug. En we hebben nog niet eens ons eerste pauze gehad. 

Het wordt erger; ik en de tourguide Victor beginnen algauw van ons team af te splitsen. De uren naderen, we worden ingehaald door vele mensen, terwijl de sneeuw de felle zonnestralen reflecteert, ondertussen probeer ik wat meer te hangen op de metalen stok, zodat mijn lies minder pijn doet. Zig-zaggend lopen we door de sneeuw, mijn tourguide loopt makkelijk door terwijl ik als een oma haar wandelende stok stevig vasthoud en ondanks dat af en toe val.

Nog 1,5 uur te gaan en mijn tourguide vraagt of ik nog naar de top wil of al met de slee naar beneden wil. Geshokkeerd kijk ik hem aan en ik zeg met de gedachten "ben je nou helemaal?" bijna boos "ik wil naar de top, vamos!". Ondertussen is de groep al ver voor ons en we zien ze al niet meer. Twee uur later bereiken we de top, verbluft kijk ik om me heen en ik loop naar het grote gat, waarbij het gas wat eruit komt mij laat stikken. Vlug deins ik achteruit en wandel ik met Victor verder door naar de plek waar een horde vulkanen naast elkaar op me wachten om ervan foto's te maken. 

Ik doe mijn speciale sneeuwenpak aan, en wij sleeën naar beneden totdat het sneeuw onder ons is verdwenen. De warme wolk die ons een klap in ons gezicht geeft, leidt tot het weer uitkleden van de sneeuwkleding. Regelmatig wordt er via de walkie-talkie van mijn tourguide gevraagd waar we ons bevinden. Het laatste stuk lopen we verder terwijl ik de bus met de rest van het team zie. Godzijdank. Na anderhalf uur is de groep weer herenigd.