Een bull onder me en een heftige eerste trekking
Door: Doris Furcic
Blijf op de hoogte en volg Doris
12 November 2012 | Bolivia, Sucre
Ik houd van Sucre! De tweede grote stad van Bolivia en het is hier heerrrrrlijk tranquilo. Na het gehaast van de afgelopen week, ben ik er ook erg aan toe om het rustig aan te doen. Af en toe Capuccino frio of de warme variant drinken, een €1,80 goedkope driegangenmenu als lunch pakken wat lekkere soep, milanesa met friet en rijst incl. dessert oplevert en in de avond simpel dineetje met de andere toeristen hebben.
Het leven is rustig, totdat ik besluit om met een groep van 12 Israeliërs te gaan trekken rondom Sucre. Twee dagen sjokken op de bergen voor zes uur per dag. Ik zeg: prima! We nemen ten eerste een minibus naar het busstation. Verwacht er niet te veel van, want het is een simpel terrein met open trucks die als bussen gebruikt worden. Ik zit op een houten pilaar bovenop de truck, terwijl de locals onder me zitten, bijna op elkaar geplakt.
Na een rit van twee minuten, stoppen we en de achterdeur gaat open. Er zijn wat gigantische maisplanten die nog even tussen de mensen gepropt moeten worden. Eerst de mensen dan de planten van 8 à 9 meter in de truck plaatsen. Wat een tactiek. Maar dit is nog leuker: je hoort geruchten dat er ook nog een koe in de truck moet. Tien meter verderop zie ik ook daadwerkelijk een dier, maar dat is geen koe maar een bull met stevige horens! En ik zit op de perfecte plek om de hardheid van de horens te mogen ervaren.
De baas van de bull helpt hem te begeleiden naar de truck maar het zware dier wil niet naar binnen. Mijn vier minuten durende filmpje heeft in beeld hoe uiteindelijk de bull in de truck staat, vastgebonden om zijn nek en buik. Een paar keer slaat de bull op tilt maar kan - gelukkig - niet echt een kant op. Later laat hij een smurrie van stront op zijn benen, staart en de truck achter. Ik vrees voor de staart die ieder moment een zwaai gaat maken en zo de strontspetters op mij en de anderen verspreidt.
Het blijft timide en na een rit van 1,5 uur stopt de truck in Chataquila, de start voor de trekking. Na een uur zijn we gesplitst in drie groepen en ik loop met een koppel en een tweeling door de bergen in Bolivia. Uitzicht is beeldig maar na het ontstaan van pijnlijke blaren kijk ik voornamelijk naar de grond. Leuk feitje: we raken verdwaald en paraderen niet zes, maar tien uur door de bergen. Om half tien 's avonds komen we aan in ons hostel. Beroerd van de kou, hoogteziekte en teveel verloren energie wacht ik met smart op ons eten. Hete soep en een fijne bed laden mijn batterij op voor de volgende dag.
Vroeg opstaan en gaan met de banaan. Dit keer sluiten we aan bij de andere groep en lopen we wederom vele kilometers. Maar het uitzicht is mooi en het zien van de voetafdrukken van de dinosauriërs maken de voor mij eerste pittige trekking helemaal goed. We komen op tijd aan in Potolo en overnachten met zijn allen in een basisschool. Een bed, matras en kleed voor 10 bolivianos. Omgerekend is dat €1,17; wat wil je nog meer? De volgende ochtend komen we met een normale bus in Sucre aan, tijd om weer tranquilo te worden.
Het leven is rustig, totdat ik besluit om met een groep van 12 Israeliërs te gaan trekken rondom Sucre. Twee dagen sjokken op de bergen voor zes uur per dag. Ik zeg: prima! We nemen ten eerste een minibus naar het busstation. Verwacht er niet te veel van, want het is een simpel terrein met open trucks die als bussen gebruikt worden. Ik zit op een houten pilaar bovenop de truck, terwijl de locals onder me zitten, bijna op elkaar geplakt.
Na een rit van twee minuten, stoppen we en de achterdeur gaat open. Er zijn wat gigantische maisplanten die nog even tussen de mensen gepropt moeten worden. Eerst de mensen dan de planten van 8 à 9 meter in de truck plaatsen. Wat een tactiek. Maar dit is nog leuker: je hoort geruchten dat er ook nog een koe in de truck moet. Tien meter verderop zie ik ook daadwerkelijk een dier, maar dat is geen koe maar een bull met stevige horens! En ik zit op de perfecte plek om de hardheid van de horens te mogen ervaren.
De baas van de bull helpt hem te begeleiden naar de truck maar het zware dier wil niet naar binnen. Mijn vier minuten durende filmpje heeft in beeld hoe uiteindelijk de bull in de truck staat, vastgebonden om zijn nek en buik. Een paar keer slaat de bull op tilt maar kan - gelukkig - niet echt een kant op. Later laat hij een smurrie van stront op zijn benen, staart en de truck achter. Ik vrees voor de staart die ieder moment een zwaai gaat maken en zo de strontspetters op mij en de anderen verspreidt.
Het blijft timide en na een rit van 1,5 uur stopt de truck in Chataquila, de start voor de trekking. Na een uur zijn we gesplitst in drie groepen en ik loop met een koppel en een tweeling door de bergen in Bolivia. Uitzicht is beeldig maar na het ontstaan van pijnlijke blaren kijk ik voornamelijk naar de grond. Leuk feitje: we raken verdwaald en paraderen niet zes, maar tien uur door de bergen. Om half tien 's avonds komen we aan in ons hostel. Beroerd van de kou, hoogteziekte en teveel verloren energie wacht ik met smart op ons eten. Hete soep en een fijne bed laden mijn batterij op voor de volgende dag.
Vroeg opstaan en gaan met de banaan. Dit keer sluiten we aan bij de andere groep en lopen we wederom vele kilometers. Maar het uitzicht is mooi en het zien van de voetafdrukken van de dinosauriërs maken de voor mij eerste pittige trekking helemaal goed. We komen op tijd aan in Potolo en overnachten met zijn allen in een basisschool. Een bed, matras en kleed voor 10 bolivianos. Omgerekend is dat €1,17; wat wil je nog meer? De volgende ochtend komen we met een normale bus in Sucre aan, tijd om weer tranquilo te worden.
-
16 November 2012 - 21:55
Wendy De Wild:
Hey Doris,
Net met veel plezier je nieuwste reisverslagen gelezen. Wat leuk om zo je reis te kunnen volgen! Je schrijft er leuk, ik kan me helemaal voorstellen hoe die 'koe' in de truck geplaatst werd en ik heb erg gelachen om je avontuur met de 'Boliviaanse schaamteloze goorlap'. Blijf vooral zo leuk schrijven, binnenkort misschien ook weer met foto's erbij?
Geniet van elk moment meis! Xx Wendy -
17 November 2012 - 13:48
Doris Furcic:
Hola chica Wendyyy, het zijn leuke verhalen om te lezen, maar nog lachwekkender om het in levenden lijve mogen mee te maken. ik zou graag foto´s willen plaatsen maar dat is in Bolivia bijna niet te doen... alsnog ga ik het wederom proberen want met het zien van de foto´s maakt het het verhaal weer wat krachtiger ;)
En als ik weer terug ben in Nederland, dan zitten we met z´n allen weer op de Grote Markt en dan laat ik wel "even" de leukste foto´s zien. -
25 November 2012 - 22:39
Leen Toet:
Hoi Doris,
Weer gelachen toen ik dit reisverslag las.
Leuk om te lezen wat je allemaal beleeft.
Blijf genieten en schrijven.
Groeten uit een koud en stormachtig Scheveningen,
Leen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
