Zie Garganta del Diablo en je bent stil

Lopend in de natuur van de Puerto Iguazú watervallen in Argentinië, komen we vaak de Coatamundes dieren tegen. Bruine wasberen look-a-likes met een grote snuit, een gestreepte bruin-crèmekleurige staart en zwarte klauwen van vier centimeter die uitstekend werken om het eten van toeristen te stelen. Hoe langer we lopen, hoe meer zweetdruppeltjes van mijn voorhoofd naar beneden druppelen. Ik kijk naar mijn reisbuddy, Samantha uit Zwitserland, en ook bij haar rolt het zweet van haar gezicht af. Het is hier warm en ik wil het liefst al mijn kleding uitdoen en een duik nemen in het bruine water. Het is hier ergens mogelijk, maar waar?

We komen aan op het kleine treinstation wat ons leidt naar "Garganta del Diablo" oftewel de Keel van de Duivel. De rit duurt maar enkele minuten, ondertussen worden de toeristen verrast door een horde wit-geelachtige vlinders die alle kanten opvliegen door het luide geluid van de trein.

We stappen uit en in de verte horen we het massale water in het diepe vallen. Lopend over de brug worden we aangeraakt door de vele vlinders en zo heb ik drie vlinders die met me meeliften. Een vlinder met zwart-witte strepen proeft mijn schouder met zijn groene tong die hij zo één, twee, drie uit zijn mondje uitrolt, terwijl een zwarte met een Windows-blauwe kleur er doorheen mijn rechterarm aan het bewandelen is. De derde variant lijkt op de tweede en blijft stilstaan op mijn hand. Por qué no?

Even verderop zien we twee tropische vogels die van tak naar tak gaan: zwart, mooi blauw en heldere gele ogen die je nieuwsgierig aankijken. Het geluid van het water wordt krachtiger en we bewandelen de route verder. Mijn mond staat open als ik de keel van de duivel zie. Immens groot waterval die zelfs even het tikken van mijn hartje voor één sec. laat stoppen.

De zweetdruppels zijn inmiddels verwisseld met kleine waterspetters van de waterval. Na enkele fotokliekjes laat ik mijn camera rusten en ik sluit me af van de toeristen die om me heen staan. Ik kijk naar de krachtige val van het water en ik voel me gewichtloos en vredevol. Nee niet vredevol, maar voldaan. Mijn geblokkeerde brein kan alleen het beeld voor mij opslaan. Omschrijven wat ik zie, kan ik wel, maar de kracht van deze waterval gaat dan verloren. Kom naar Argentinië en ervaar het zelf.