Eerste dag in BA
Door: Doris Furcic
Blijf op de hoogte en volg Doris
21 September 2012 | Argentinië, Buenos Aires
Bij de receptie van mijn hostel Portal del Sur wacht ik op mijn verlate backpack, die op dit moment naar mijn hostel vervoerd wordt. Datgene waarvoor ik vreesde is ook daadwerkelijk gebeurd. Mijn 17,2 kilo zware backpack ging niet met me mee naar Buenos Aires. Hij bleef achter in Atlanta. Gelukkig veranderde deze situatie mij niet in een geflipte stresskip, normaal gesproken gebeurt dat wel. Maar misschien komt dat nog als ze met de verkeerde backpack komen aanhuppelen. Ha!
De minuten verstrijken en ik wacht nog steeds. Ze houden het spannend dus. Ondertussen denk ik terug aan mijn eerste dag in Buenos Aires.
Mentaal kapot als ik was na een grote vliegreis van in totaal 19 uur met ertussen nog een uitgebreide rustpauze van vijf uur in Atlanta, zat ik daar in de "dining room" van mijn hostel: een romannetje te lezen met mijn half geopende ogen. De tandenstokers die bij de slapende Tom van Tom & Jerry werden gebruikt, kon ook wel aan mij gegeven worden. Ach.
Voor deze halve slaaprust in de "dining room" ging ik mijn kamer checken: een slaapzaal voor zes dames. Ik liep met mijn knullige handtas, zonder mijn backpack die tien vlieguren van mij vandaan was, de trap op. De deur van kamer 308 was al open. Ik deed de deur open en ik zag drie stapelbedden met de daarbijhorende lockers in de kamer gepropt. Ah ***! alle onderste bedden waren al bezet. Ok, dan maar boven maffen. Aan het uiteinde van de stapelbedden hingen er gammele trapjes eraan. Ik doe vijf stappen omhoog en terwijl ik als een onstabiel persoon de trap beklimde, ging het stapelbed alle kanten op. Zeer sterk dus... ay ay ay.
Maar nu weer even terug naar mijn romannetje-lezen-terwijl-je-brak-bent-avontuur. M'n maag knorde van de trek en ik zag alleen eten en drinken voor me. Ok, ik had erge dorst en honger dus. Maar door de hartverwarmende verhalen over hoe veilig Zuid-Amerika wel niet was/is, begon ik een beetje loca te worden. Zo erg dat ik niet eens het hostel uit wilde komen, omdat de enige spullen die ik had direct gestolen zouden worden. Net gearriveerd maar ik heb alweer #123 doemscenario's in mijn hoofd ontwikkeld. Na zoveel waarschuwingen in Nederland en van de Argentijnen in het vliegtuig te hebben gekregen, begin je vanzelf een beetje paranoia te worden. Maar binnen één minuut was ik met een sandwich, een fles water en mijn tas met volledige inhoud alweer terug in mijn hostel. Ha, ook weer overleefd.
M'n broodje met ham en kaas was niet te eten. Maar ik ging doorrrr tot het bittere eind (bijna dan) totdat m'n blik op een poster met "Mate tasting meeting" viel, dat gepland stond voor die avond! Mate is dè drinkspecialiteit van de Argentijnen. De 23-jarige single traveller Francaise Laure durfde de uitdaging met me aan. Algauw zaten we met een paar Argentijnen, een Ierse vent en een oude, charmante vent uit Uruguay de mate met elkaar te delen. Mate heeft een pittige, bittere smaak maar mensen: mate wordt mijn nieuwe bakkie!
Trrrring! De telefoon bij de receptie gaat. Mijn (?) backpack is beneden bij de beveiliger gedropt! Ik ren met een glimlach naar beneden, maar tegelijkertijd houd ik mijn hart vast. Ik begroet de beveiliger en ik zie een zeer grote zwarte tas naast hem. Oh... Oh! Stresskipje komt niet te voorschijn, want het is echt mijn backpack!
De minuten verstrijken en ik wacht nog steeds. Ze houden het spannend dus. Ondertussen denk ik terug aan mijn eerste dag in Buenos Aires.
Mentaal kapot als ik was na een grote vliegreis van in totaal 19 uur met ertussen nog een uitgebreide rustpauze van vijf uur in Atlanta, zat ik daar in de "dining room" van mijn hostel: een romannetje te lezen met mijn half geopende ogen. De tandenstokers die bij de slapende Tom van Tom & Jerry werden gebruikt, kon ook wel aan mij gegeven worden. Ach.
Voor deze halve slaaprust in de "dining room" ging ik mijn kamer checken: een slaapzaal voor zes dames. Ik liep met mijn knullige handtas, zonder mijn backpack die tien vlieguren van mij vandaan was, de trap op. De deur van kamer 308 was al open. Ik deed de deur open en ik zag drie stapelbedden met de daarbijhorende lockers in de kamer gepropt. Ah ***! alle onderste bedden waren al bezet. Ok, dan maar boven maffen. Aan het uiteinde van de stapelbedden hingen er gammele trapjes eraan. Ik doe vijf stappen omhoog en terwijl ik als een onstabiel persoon de trap beklimde, ging het stapelbed alle kanten op. Zeer sterk dus... ay ay ay.
Maar nu weer even terug naar mijn romannetje-lezen-terwijl-je-brak-bent-avontuur. M'n maag knorde van de trek en ik zag alleen eten en drinken voor me. Ok, ik had erge dorst en honger dus. Maar door de hartverwarmende verhalen over hoe veilig Zuid-Amerika wel niet was/is, begon ik een beetje loca te worden. Zo erg dat ik niet eens het hostel uit wilde komen, omdat de enige spullen die ik had direct gestolen zouden worden. Net gearriveerd maar ik heb alweer #123 doemscenario's in mijn hoofd ontwikkeld. Na zoveel waarschuwingen in Nederland en van de Argentijnen in het vliegtuig te hebben gekregen, begin je vanzelf een beetje paranoia te worden. Maar binnen één minuut was ik met een sandwich, een fles water en mijn tas met volledige inhoud alweer terug in mijn hostel. Ha, ook weer overleefd.
M'n broodje met ham en kaas was niet te eten. Maar ik ging doorrrr tot het bittere eind (bijna dan) totdat m'n blik op een poster met "Mate tasting meeting" viel, dat gepland stond voor die avond! Mate is dè drinkspecialiteit van de Argentijnen. De 23-jarige single traveller Francaise Laure durfde de uitdaging met me aan. Algauw zaten we met een paar Argentijnen, een Ierse vent en een oude, charmante vent uit Uruguay de mate met elkaar te delen. Mate heeft een pittige, bittere smaak maar mensen: mate wordt mijn nieuwe bakkie!
Trrrring! De telefoon bij de receptie gaat. Mijn (?) backpack is beneden bij de beveiliger gedropt! Ik ren met een glimlach naar beneden, maar tegelijkertijd houd ik mijn hart vast. Ik begroet de beveiliger en ik zie een zeer grote zwarte tas naast hem. Oh... Oh! Stresskipje komt niet te voorschijn, want het is echt mijn backpack!
-
23 September 2012 - 17:37
Evelien:
Wauw wat een avonturen al! en hoe is je jetlag? ;) Wat leuk dat je al je verhalen met ons deelt door, ik lees ze allemaal hoor!
xxx -
24 September 2012 - 17:43
Doris Foetsie:
haha ja joh! Wat een dagen hier! Paar dagen terug is t officieel lente geworden dus ik kan niet wachten totdat het hier warmer begint te worden! Ik heb nog wel last van een jetlag. Maar dat komt wel goed! ;) x -
24 September 2012 - 20:07
Leen :
weer een leuk verslag, gelukkig heb je je spullen weer en kan je wat schone kleren aan trekken haha.
Het zal daar wel beter weer zijn dan hier, nu om 20.00 uur staat er een windkracht 9 en het heeft lekker geregend
Hoe lang blijf je in BA?
-
25 September 2012 - 21:16
Doris Foetsie:
Nou lieve Leen, ik hoopte dat het hier stukken warmer zou zijn, maar helaas valt dat tegen. Paar dagen terug hebben ze de officiële lentedag gevierd en qua warmte blijft het maar rond de 15 graden kwakkelen. Ik blijf 3,5 week in BA om Spaanse les te volgen! :) -
03 Oktober 2012 - 10:06
Remi:
Hey leuk meisje,
Wat je beschrijft heet cultuurshock. Ik ken dat heel goed. Na een week is het over en ga je lekker alleen de straat op. Maar let goed op jezelf en met wie je "hangt". Zelf net een maand in de Balkan geweest; ook Kroatië. Plaats eens een foto.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
