Adrenaline in overvloed

Donkerbruine, verwilderde ogen omringd met kraaienpoten zijn op mij gericht. De man die tegenover me zit heeft een mannelijke, brede kaak met een ruwe baard van een dag of twee. Zijn kastanjebruine haar bereiken zijn schouders en zijn manen wapperen naar achteren zodra er een briesje langskomt. Zijn dunne lippen bewegen zodra hij aan me vraagt of ik Spaans spreek.

Volop genietend van de zon in La Cumbre, zit ik samen met Christian Fechu Ferrari, mijn paraglide-instructeur en zijn collega's Toti Lopez en wat-is-zijn-naam. De zon brandt op me wat ik niet meer gewend ben door de kille kou in Puerto Pirámides. Na ons belabberde bakkies stappen we op om met hun auto naar de paraglide berg te gaan.

In de auto ontmoet ik Julie en Phill van Californië. Een oudere koppel waarvan Julie de avonturier is en Phil meer tranquilo is en no-way wil paragliden. Eerst is Julie aan de beurt en samen met haar jonge instructeur Matias rennen ze naar het einde van de berg en één tel hierna zweven ze in de lucht.

Mijn beurt. Ik sta aan het einde van de berg en ik ben vastgeklikt aan Ferrari die achter me staat en alle kabels en gespen controleert. Mijn spiegelreflexcamera bungelt om mijn nek en ik kijk naar beneden en ik zie al direct hoe mijn camera naar beneden kan vallen en in 100 stukken verloren gaat. Toti zegt tegen me dat ik de touwen bij mijn heupen moet vasthouden. Ik doe dat; ik en Ferrari zijn er klaar voor. We rennen naar het einde, ik houd de riemen bij mijn heupen vast en bij stap zes voel ik de grond niet meer. We stijgen op en na enkele seconden zegt Ferrari dat ik mag zitten op het speciale riemenstoeltje. Mijn mond gaat open van de mooiheid wat ik om me heen zie. Bergen, bergen en bergen maken de uitzicht adembenemend. Fly away, letterlijk.

De volgende dag ga ik voor nog meer actie: skydiving! Ik word opgehaald en met een kersverse koppel die sinds hun trip in Machu Picchu verloofd zijn, worden we vervoerd naar het grote veld in Córdoba waar een kleine vliegtuig op ons zit te wachten. We lopen naar het kantoor, ik betaal en onderteken een document waarin ik de organisatie niet aansprakelijk kan stellen voor als er wat me gebeurd. Fijn is dat.

Één van de skydive instructeurs kijkt me aan en zegt dat ik aan de beurt ben. Ik doe mijn speciale gespenpakkie aan en ik loop met mijn skydive instructeur naar het vliegtuigje. Ik zit met mijn rug tegen de stoel van de piloot en ik doe mijn plastic brilletje alvast op. Mijn instructeur maakt al foto's van mij.

Een paar minuten later bereiken we 2500 meter. Ik moet me omdraaien en op mijn instructeur zitten. De piloot doet de deur open en direct voel ik een krachtige wind die de binnenkant van de vliegtuig wild verkend. Ik en mijn instructeur kruipen naar de deur. Mijn benen hangen rechts van de deur, kin naar boven en armen gekruist voor mijn borst.

Whoesh! Ik donder naar beneden en mijn wangen en oorlellen gaan alle kanten op. Adrenaline stroomt door mijn lichaam en mijn hartslag pompt twee keer harder dan normaal. De instructeur klopt drie keer op mijn schouder en ik open mijn armen. Met een volle snelheid val ik naar beneden en na een tijdje opent mijn begeleider de parachute. De rit is nu ietwat tranquilo, maar alsnog gaat het rapido. Ik zie huizen en enorme grasvelden onder mij. Drie minuten later beland ik met beide voeten op de grond. Mijn hart klopt nog steeds als een malle. Ik wil nog een keer!